Τα παιδιά ξέρουν τον δρόμο...

Όμορφος ο δρόμος του κουκλοθεάτρου. Με τις αγωνίες του, με τις δυσκολίες του , με τις χαρές του.  Οι χαρές είναι αυτές που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις και εξαλείφουν την κούραση. Συνεχής αναζήτηση για το καλύτερο γιατί έχεις απέναντί σου τα παιδιά.

Αυτά σου δείχνουν τον δρόμο.

Χτες είχαμε  μια πολύ όμορφη εμπειρία σε σχολείο της Λάρισας. Τα παιδιά με τις ερωτήσεις τους και με τις παρατηρήσεις τους μας έκαναν να καταλάβουμε  πως θα πρέπει να αλλάξουμε την ροή του  έργου μας και να το στρέψουμε σε ένα άλλο μονοπάτι ίσως πιο ανθρώπινο, ίσως  πιο σύγχρονο.

Ο λόγος είναι για το έργο που παρουσιάζουμε με την ευκαιρία της γιορτής της μητέρας που έχει τον τίτλο ‘Δαχτυλίτσα΄ το δανειστήκαμε από τον δανό παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Αν το αναζητήσετε στην βιβλιογραφία των παραμυθιών θα το βρείτε με τον τίτλο «Τοσοδούλα».

Ο Άντερσεν παρουσιάζει την μητέρα, στην αρχή του έργου, που θέλει ένα παιδάκι. Μια μάγισσα της δίνει ένα λουλούδι, όπου πάνω του βρίσκεται το παιδάκι. Στην συνέχεια η μητέρα δεν παρουσιάζεται στην ιστορία.

Εμείς διατηρήσαμε την απουσία της μητέρας στην δική μας παράσταση και τα παιδιά ρώτησαν:

-Που είναι η μαμά της Δαχτυλίτσας;

Η ερώτησή τους μας έβαλε σε σκέψεις. Με αυτόν τον τρόπο εμπλουτίσαμε το έργο μας με νέες σκηνές και καλύτερη πλοκή.

Τα παιδιά μας έδειξαν πως η μαμά νοιάζεται πολύ για τα παιδιά της κι ας μην τα έχει γεννήσει αυτή.

Έτσι κι αλλιώς στο έργο μας θίγεται το ζήτημα της υιοθεσίας και τα παιδιά καταλαβαίνουν πως μητέρα είναι και αυτή που δεν γέννησε το παιδάκι αλλά το μεγαλώνει σαν δικό της.

Μεγάλη η έκπληξή μας και ακόμη μεγαλύτερη η ευγνωμοσύνη μας στο κοινό μας .

 Γιατί;

Τα παιδιά ξέρουν τον δρόμο!

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας σκέψεις πάνω στην συμμετοχή των παιδιών στο ζωντάνεμα των παραμυθιών και πως αυτά αλλάζουν την ιστορία; Μπορείτε να προσθέσετε τα σχόλιά σας. Η συμμετοχή σας μας κάνει καλύτερους.