Χαρούμενο Ημερολόγιο

γνωρίστε το χαρούμενο Ημερολόγιο 

Νιώσαμε την ανάγκη, να μοιραστούμε μαζί σας ιδέες ,που μπορούν να βάλλουν ένα μικρό λιθαράκι, στην εκπαιδευτική διαδικασία. Θέλαμε αυτές οι σκέψεις, να μην έχουν τον χαρακτήρα διδακτισμού και στείρων ιδεών θεωρητικής υφής. Για αυτό φτιάξαμε ένα παραμύθι. Μας αρέσουν, εξ άλλου  πολύ τα παραμύθια!

Δημιουργήσαμε ένα φανταστικό νηπιαγωγείο. Μια φανταστική δασκάλα, την κυρία Βερενίκη και παιδιά που φοιτούν σε αυτό το σχολείο.

Κάθε ιδέα που έχουμε, την παρουσιάζουμε ρεαλιστικά, σαν να επρόκειτο για μια μέρα μέσα στο νηπιαγωγείο.

Θεωρούμε πως αυτός ο βιωματικός τρόπος είναι καλύτερος γιατί θέτει την ιδέα μέσα στο φυσικό της περιβάλλον

Δείτε λοιπόν πως τα παιδιά ανακαλύπτουν την γνώση μέσα από τις σελίδες του Χαρούμενου ημερολογίου.

Το μικρό μας τσίρκο

Η κυρία Βερενίκη κοίταξε για τελευταία φορά την τάξη της. Ήταν όλα έτοιμα, την άλλη μέρα, θα έρχονταν τα παιδιά για πρώτη φορά στο καινούριο τους σχολείο, ήθελε αυτή η ημέρα ,να τους μείνει αξέχαστη.

Το θέμα της ήταν «το μικρό μας τσίρκο». Ο φανταχτερός και χαρούμενος κόσμος του τσίρκο,  ήταν ότι έπρεπε.

Έφτασε η μεγάλη ημέρα! 

Τα παιδιά δειλά δειλά άφηναν το χεράκι της μανούλας και έπιαναν εκείνο της δασκάλας! Τι όμορφη στιγμή!

Είχαν καθίσει όλοι γύρω από την παρεούλα και τότε ακούστηκε μια ωραία χαρούμενη μουσική ήταν η μουσική του Τότο και του Μόμο.

Οι δύο κλόουν βγήκαν πίσω από το κουκλοθέατρο και τα παιδιά άρχισαν να χτυπούν παλαμάκια.

-Καλημέρα, καλημέρα παιδιά! Φώναξε ο Τότο με δυνατή φωνή

-Καλημέρα , καλημέρα παιδιά! Ακούστηκε ο Μόμο με σιγανή φωνή.

Αφού οι δύο κλόουν συστήθηκαν άρχισαν να χορεύουν.

-Παιδιά, φώναξαν, ελάτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Τα παιδιά, με την βοήθεια της κυρίας Βερενίκης, που είχε φύγει πια από το κουκλοθέατρο και ήταν μαζί με τα παιδιά στον κύκλο κρατώντας στα χέρια της τον Τότο και τον Μόμο.

Όσο κρατούσε η μουσική τα παιδιά χόρευαν και χοροπηδούσαν.

-Ελάτε να παίξουμε, φώναξε ο Τότο.

Τα παιδιά κάθισαν στον κύκλο και κοίταξαν  την κυρία Βερενίκη, που είχε στα χέρια της τον Τότο.

-Πως σε λένε ,πως σε λένε; Άρχισε να τραγουδά ο Τότο.

Την άλλη στιγμή κράτησε στα χέρια της τον Μόμο και αυτός με σιγανή φωνή είπε:

-Πως σε λένε, πως σε λένε;

Τα παιδιά, επανέλαβαν το ρυθμικό τραγουδάκι χτυπώντας παλαμάκια, χτυπώντας τα γόνατά τους, με τα χέρια ψηλά, με τα δάχτυλα.

-Τώρα θα πούμε τα ονόματά μας! Φώναξε ο Τότο

-Με λένε Τότο!

-Κι έμενα Μόμο ,είπε ο κλόουν, με την χαμηλή φωνή.

- Πως σε λένε, πως σε λένε; Άρχισαν τα παιδιά να λένε τα ονόματά τους απαντώντας στην ερώτηση της ομάδας.

-Μα θα το κάνουμε πιο συναρπαστικό, φώναξε ο Τότο, να λέμε τα ονόματά μας, μια σιγανά και μια δυνατά!

Έτσι τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματά τους, σαν απάντηση στην ερώτηση του τραγουδιού, αλλά και ψιθυρίζουν το όνομά τους μιμούμενα τον Μόμο.

Κι άλλα παιχνίδια με τα ονόματα.

Τα παιδιά έλεγαν το όνομά τους ενώ γελάνε.

Χοροπηδούσαν κι έλεγαν το όνομά τους.

Έλεγαν το όνομά τους στην λιονταρίσια γλώσσα. Δηλαδή με έναν βρυχηθμό

Τσίριζαν κι έλεγαν το όνομά τους.

Το έλεγαν αργά.

Το έλεγαν τραγουδιστά

Σαν να τραγουδούν όπερα

Το έλεγαν  λαχανιασμένα

Το χειροκροτούσαν

Χτυπούσαν στα δάχτυλα το όνομά τους.

Τα παιδιά μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά μαζί ή ένα κάθε φορά. Κάθε παιδί μπορεί να βγαίνει μπροστά και να τραγουδάει το όνομά του. Τότε τα υπόλοιπα  θα κάνουν την ηχώ του τρόπου  που το είπε. Μπορούν επίσης να χορέψουν τραγουδώντας τα ονόματά τους.

Ελάτε παιδιά, να πάρετε τα σημαιάκια σας  με τα ονόματά σας. Η κυρία Βερενίκη είχε ετοιμάσει χρωματιστά σημαιάκια και πάνω ήταν γραμμένο το όνομα του παιδιού. Κάθε παιδί πήρε το σημαιάκι του και το κρέμασε στην πόρτα του σχολείου όπου ήταν η μεγάλη σκηνή του τσίρκο!

-Ελάτε να φτιάξουμε και σημαιάκια για το σπίτι.

Ναι!! Είπαν όλα μαζί τα παιδιά.

Έτσι ο καθένα πήρε από τα έτοιμα τριγωνάκια που υπήρχαν στο τραπέζι και κόλλησε επάνω το αρχικό του ονόματός του, έτσι έκαναν και την παρέλαση, πριν έρθουν οι μανούλες να τα πάρουν για το σπίτι.

Το μικρό μας τσίρκο... η συνέχεια

Ημέρα δεύτερη

Εκείνη την ημέρα ο Τότο και ο Μόμο μίλησαν στα παιδιά για τον κόσμο του τσίρκο.

Είναι ένας φανταχτερός κόσμος γεμάτος γέλιο και μουσική. Να εδώ έχω φέρει το σακίδιο μου είπε ο Τότο.

-Μόμο που είναι το δικό σου;

-Μμμ ψιθύρισε ο Μόμο. Το ξέχασα!

Η κυρία Βερενίκη έφερε όμως ένα σακίδιο που έλεγε «όλα για μένα»

-Να εδώ είναι το σακίδιο σου Μόμο, του πρότεινε η κυρία Βερενίκη

-Εδώ, θα βάλεις τα πράγματα, που σου αρέσουν.

-Παιδιά θέλετε να βοηθήσουμε τον φίλο μας;

Τα παιδιά τον ρώτησαν πιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

Πιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι;

Πιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο.

Ο Μόμο κάθε φορά έτρεχε σε μια γωνιά της τάξης και έπαιρνε το κάθε πράγμα .

Όταν το σακίδιο γέμισε μπήκε μπροστά στον κύκλο και είπε στα παιδιά

-Με λένε Μόμο και το αγαπημένο μου χρώμα είναι το πράσινο. Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι η μικρή πράσινη μπάλα και το αγαπημένο μου βιβλίο είναι ο μικρός πρίγκιπας.

Τώρα είναι η σειρά σας παιδιά θα παίξουμε το παιχνίδι «όλα για μένα»

Ποιος θέλει να ξεκινήσει πρώτος;

Σηκώθηκε ο Νικόλας

-Με λένε Νικόλα. Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι τα στρατιωτάκια, το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο και το αγαπημένο μου βιβλίο είναι «τα τρία μικρά λυκάκια».

Στην συνέχεια ο Νικόλας έτρεξε στην τάξη βρήκε ένα στρατιωτάκι που είχε αφήσει η κυρία Βερενίκη πάνω στο παράθυρο , πήρε μια κόκκινη μπάλα και το αγαπημένο του βιβλίο και τα έβαλε μέσα στο σακίδιο.

‘Όλα τα παιδιά σιγά σιγά έπαιξαν το παιχνίδι κι έτσι γνωρίστηκαν καλύτερα.

Η κυρία Βερενίκη  είχε διακοσμήσει την αίθουσα με πολλά στοιχεία από τον κόσμο του τσίρκο έτσι κάλεσε τώρα τα παιδιά να παίξουν και παιχνίδια που παίζουν στο τσίρκο.

Πηδώντας μέσα από στεφάνια

Ένα στεφάνι ρυθμικής γυμναστικής εύκολα μετατρέπεται σε «φλεγόμενο» στεφάνι κολλώντας γύρω του κορδέλες γκοφρέ.

Τα παιδιά έφτιαξαν τα στεφάνια τους και ετοιμάστηκαν θα έκαναν τα άγρια ζώα που περνούσαν μέσα από τα στεφάνια.

-Έχω ένα μικρό αρκουδάκι είπε η Πηνελόπη μπορεί να περάσει κι αυτό;

Το πέταξε στα χέρια της Μαρίας και ξεκίνησε ένα ακόμη ενδιαφέρον παιχνίδι που το βρήκαν μόνα τους τα παιδιά.

Όταν κάθισαν στην παρεούλα η κυρία Βερενίκη τους ρώτησε.

-Πιστεύεται πως είναι ωραίο να βλέπεις τα ζώα να κάνουν αυτά τα ακροβατικά στο τσίρκο.

-Τα ζώα αυτά κυρία ζουν στην ζούγκλα είπε ο Λάμπης

-Οι άνθρωποι τα κυνηγάνε και μετά τα βάζουν σε μεγάλα κλουβιά, πρόσθεσε ο Μάρκος

-Μερικά τα χτυπούν κιόλας με μαστίγιο για να κάνουν το νούμερο τους, είπε στενοχωρημένη η Πηνελόπη.

-Δεν νομίζω ότι τους αρέσει, πρόσθεσε η Μαρία.

-Θα σας άρεσε να δείτε ένα τσίρκο που έχει μόνο ανθρώπους και όχι ζώα;

-Ναι! φώναξαν τα παιδιά με μια φωνή.

-Να εδώ στο video θα δούμε το τσίρκο του Ήλιου είναι ένα τσίρκο που έχει μόνο ανθρώπους και παρουσιάζει ένα υπέροχο θέαμα.

Τα παιδιά παρακολούθησαν τους ακροβάτες και ύστερα ήθελαν κι εκείνα να κάνουν το ίδιο έτσι έπαιξαν το παιχνίδι της ισορροπίας πάνω σε ένα σκοινί.

Παιδιά ελάτε τώρα να φτιάξουμε τους δικούς μας ακροβάτες!

Θα πάρουμε χαρτί και θα φτιάξουμε ανθρωπάκια

Στην συνέχεια τα χρωματίζουμε και τα κάνουμε ακροβάτες.

Πιο είναι το δυσκολότερο νούμερο που μπορείτε να κάνετε;

Το μικρό μας τσίρκο : Οι κλόουν 

Ο Τότο και ο Μόμο σήμερα είναι πολύ χαρούμενοι.

Τα παιδιά θα γνωρίσουν κι άλλους χαρακτήρες από το τσίρκο και θα μιμηθούν τους γελαστούς κλόουν .

Τότο: τρέξε Μόμο να το πούμε στα παιδιά

                    Τρέξε Μόμο έχουμε πολύ δουλειά!

Μόμο: Οχ! τι με ξυπνάς τώρα! δεν έχω όρεξη ,να τρέχω πάνω κάτω.

              Έκανες τις κουβέρτες μου άνω κάτω!

Τότο: Θα δείξουμε σε όλους μεγάλους και μικρούς,

            Ότι περνάμε ωραία στο τσίρκο μας ακούς;

Μόμο: έχει κρύψει το κεφάλι του, κάτω από ένα μαξιλάρι.

Τότο:    όλοι μικροί μεγάλοι έχουμε χαρά

            Στο τσίρκο έρχονται όλοι μεγάλοι και παιδιά

Μόμο: μμμμμμμ άσε με!

Τότο: ευτυχώς   παιδιά θα γίνουν βοηθοί,

        Τον τεμπελάκο τον ξυπνάμε στην στιγμή!

Τότο (ψιθυριστά) παιδιά όλοι μαζί θα πούμε μπαμ για να ξυπνήσουμε τον Μόμο

Παιδιά: μπαμ!

 Ο Μόμο πετάγεται από το κρεβάτι του και κάνει μερικές τούμπες!

Μόμο: ααα! τα αυτάκια μου πονάνε και ο θόρυβος αυτός

              είναι τόσο μα τόσο δυνατός!

Τότο: στην παρέλαση πάμε, μεγάλοι και μικροί ,

            κάτω από του τσίρκου την πολύχρωμη σκηνή.

Ευτυχώς ο Μόμο ξύπνησε και τα παιδιά ξεκίνησαν την μεγάλη παρέλαση του τσίρκο μαζί με τους κλόουν!

Τότο:   Τώρα παιδιά θέλετε παιχνίδι να αρχίσουμε εδώ

΄             να μάθουμε τα  χρώματα μέσα σε ένα λεπτό;

Ο Μόμο άρχισε την ιστορία:

Ήταν κάποτε έξι κλόουν

Που πήγανε στην πόλη

Καθώς κάνανε μια βόλτα

Άρχισε ο άνεμος τα κόλπα

Ου ου ου ου

Τι νομίζετε συνέβη

Στους κλόουν με την κόκκινη την μύτη;

Φύσηξε ο άνεμος δυνατά

Και τους πήρε τα καπέλα μακριά.

Πως θα παίξουμε το παιχνίδι:

 Θα χρειαστούμε:

•  Έξι κλόουν σε σχέδιο και έξι καπέλα
• Το πρόσωπο ενός κλόουν
• Μαρκαδόρους και κραγιόνια
• Κολλητική ταινία
• Ένα κομμάτι άσπρη τσόχα.
• Κομματάκια τσόχας σε χρώματα κόκκινο πράσινο μπλε πορτοκαλί κίτρινο και μοβ.
• Ψαλίδια.
• Ένας φανελοπίνακας.
• Την εικόνα ενός κλόουν.

Πως θα το φτιάξουμε:

Χρωματίζουμε τους  κλόουν Σε κάθε κλόουν θα πρέπει να ταιριάζουν ο γιακάς με το καπέλο.

Βάζουμε ένα αυτοκόλλητο πίσω από κάθε κλόουν και πίσω από κάθε καπέλο. 

Σχεδιάζουμε τον πρόσωπο του κλόουν στην άσπρη τσόχα Από τα άλλα κομμάτια κόβουμε μια κόκκινη μύτη, ένα πορτοκαλί στόμα, μπλε μάτια κι έναν πράσινο γιακά. Το καπέλο μπορεί να είναι από οποιοδήποτε χρώμα.

Η κυρία Βερενίκη βοήθησε  τα παιδιά να φτιάξουν τους κλόουν έπειτα τους έβαλε στον πίνακα.

Τα καπέλα τους όμως ήταν ανακατεμένα. Έτσι τα παιδιά έτρεξαν να ταιριάσουν τα καπέλα με τους γιακάδες.

Τότο:Μπράβο παιδιά! πολύ καλή δουλειά

           έτσι μάθαμε όλοι τα χρώματα

            με πολύ χαρά

Τώρα πάμε όλοι μαζί  πρόσωπο να φτιάξουμε στην στιγμή!

Τα παιδιά έφτιαξαν γρήγορα το πρόσωπο του κλόουν με τα χαρακτηριστικά από τσόχα που τους είχε δώσει η δασκάλα.

Μόμο: όμως τώρα θέλω να σας πω ένα μεγάλο μυστικό

            Όταν ο Τότο με πειράζει νιώθω άσχημα θαρρώ

Μπορείς να βάλει το στόμα μου να είναι στενοχωρημένο;

Ο Νικόλας έτρεξε και άλλαξε την φορά τους στόματος του κλόουν

Τότο: Τέλος πια η στεναχώρια 

             ήρθε η χαρά

           Το μικρό μας τσίρκο πάντα

           έχει τα πιο χαρούμενα παιδιά!

Η Πηνελόπη άλλαξε την φορά του στόματος και την έκανε να νιώθει χαρά.

Μόμο: Το μεγάλο το λιοντάρι που είναι μέσα στο κλουβί

             Δεν μπορώ να πλησιάσω

            Και νιώθω, νιώθω…

Πέτρος: φόβο!

Κι έτσι πήρε το φοβισμένο στόμα και το έβαλε στο πρόσωπο του κλόουν

Τα παιδιά πήραν το δικό τους κλόουν και το καθένα μας είπε πως ένιωθε.

Μάρκος : εγώ έκανα τον κλόουν μου θυμωμένο γιατί δεν μου αρέσει να με ξυπνάνε το πρωί!

Τέλος πια η στενοχώρια

 ο φόβος κι θυμός

Ήρθε στο μικρό μας τσίρκο

η χαρά!

Θέλετε να γίνουμε όλοι χαρούμενοι κλόουν ;ρώτησε ο Τότο

-Ναι ! φώναξαν τα παιδιά όλα μαζί.

Άρχισαν να φτιάχνουν την στολή του κλόουν

Για την δραστηριότητα θα χρειαστούμε

• Χαρτόνι 2 φύλλα για κάθε παιδί ή ένα χάρτινο πιάτο.
• Μαρκαδόρους ή κραγιόνια
• Χρωματιστά βαμβακάκια ή πον πον
• Λάστιχο
  

Πως θα το φτιάξουμε

• Διπλώνουμε το ένα χαρτόνι στην μέση σχεδιάζουμε το κολάρο
• Ανοίγουμε το κολάρο. Τα παιδιά το διακοσμούν όπως τους αρέσει με τα χρώματα και τα βαμβακάκια.
• Περνάμε το κολάρο στο κεφάλι.
• Μπορούμε το ίδιο να κάνουμε και με το χάρτινο πιάτο εφ΄ όσον το έχουμε κόψει στο κέντρο και έχουμε δημιουργήσει ένα κολάρο.

Κόβουμε το σχήμα του καπέλου στο άλλο χαρτόνι.

Η κυρία Βερενίκη στερέωσε με το συρραπτικό το χαρτόνι σε σχήμα κώνου και στερέωσε ένα λάστιχο που θα κρατάει το καπέλο.

Τα παιδιά άκουσαν την χαρούμενη μουσική του τσίρκου και άρχισαν την παρέλαση.

το μικρό μας τσίρκο : τα ζώα 

Τότο: Φίλοι μου αγαπημένοι, φίλοι μου καλοί.

           Τώρα, θα γνωρίσουμε, του τσίρκο την ψυχή.

Μόμο : Είναι τα μικρά ζωάκια.

              Που ζούνε στα κλουβιά.

              Μα σαν  βγούνε στην σκηνή,

              χορεύουνε τρελά!

Τότο: Αναρωτιέμαι παιδιά, αν στα ζώα αρέσει ,να βρίσκονται μέσα στα κλουβιά.

Μάρκος: Εμένα, δεν θα μου άρεσε καθόλου.

Μαρία: Όλη την ημέρα να βρίσκομαι μέσα στο κλουβί και να μην μπορώ να είμαι               ελεύθερος, να γυρίζω μέσα στην ζούγκλα; Είναι πολύ άσχημο αυτό!

Κυρία Βερενίκη: Πολλά τσίρκο έχουν άγρια ζώα, τα οποία τα αιχμαλώτισαν όταν ήταν μικρά, τα εξημέρωσαν και τα έχουν κοντά τους. Κοντά τους υπάρχουν άνθρωποι, που τα μαθαίνουν  να κάνουν αυτά τα δύσκολα νούμερα, αυτοί λέγονται θηριοδαμαστές.

Νικόλας: Μια φορά, ο μπαμπάς μου με είχε πάει σε ένα τσίρκο, που το λιοντάρι είχε αγριέψει. Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά τα παιχνίδια που του έβαζε να κάνει ο  θηριο… Θηριο…

Κυρία Βερενίκη: Θηριοδαμαστής είναι μια καινούρια λεξούλα παιδιά, που σημαίνει αυτός που δαμάζει, δηλαδή κάνει ήρεμα, τα θηρία ,τα άγρια ζώα δηλαδή.

Φιλιώ: Πόσο θα ήθελα να πήγαινα στο τσίρκο, να άνοιγα κρυφά τα κλουβιά των ζώων και να ελευθέρωνα τα μικρά ζωάκια!

Κωνσταντίνος: Ύστερα όλα μαζί να γύριζαν στην ζούγκλα!

Κυρία Βερενίκη: Τι ωραία ιδέα που έχετε παιδιά! θέλετε να την φτιάξουμε παραμύθι;

Ειρήνη: Να γίνει όμως αλήθεια, μια ημέρα.

Κυρία Βερενίκη : Ναι ,Ειρήνη, θα γίνει αν κι εσείς προσπαθήσετε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Σπονδυλωτό παραμύθι φτιαγμένο από τα παιδιά

Μέρος πρώτο 

Μέρος δεύτερο

Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν με την ιστορία. Ήθελαν τώρα να την ζωντανέψουν

Πως όμως;

Η κυρία Βερενίκη τους εξήγησε:

-Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ζωντανέψουμε μια ιστορία που μας αρέσει

Πρώτα πρώτα να την ζωγραφίσουμε:

Τα παιδιά έκαναν πολύ ωραίες χειροτεχνίες με τα ζώα του τσίρκο

Το τρενάκι των ζώων

Τα ζώα στα κλουβιά

Θα χρειαστούμε:

Χρωματιστά χαρτόνια.

Διακοσμητικά αυτοκόλλητα, αστεράκια και άλλα.

Λευκό χαρτί Α4 για να ζωγραφίσουμε τα ζώα.

Ρολά από χαρτί υγείας, για να στερεώσουμε το τρένο.

Πως θα το κάνουμε:

Κόβουμε τα κλουβιά. Διπλώνουμε  το χαρτί και κόβουμε τα κάγκελα.

Στην συνέχεια κολλάμε τα κάγκελα στο πίσω μέρος τους κλουβιού.

Διακοσμούμε το κλουβί με τα αυτοκόλλητα.

Ζωγραφίζουμε το ζωάκι.

Τα παιδιά δημιούργησαν πολύ όμορφες ζωγραφιές με τα ζώα και τις τοποθέτησαν στα κλουβιά Η Μαρία έδειξε στην κυρία Βερενίκη την μικρή της αρκουδίτσα.

Ήταν λυπημένη

-Γιατί ,καλή μου, η αρκουδίτσα σου δεν είναι χαρούμενη; Την ρώτησε η Κυρία Βερενίκη

-Κυρία, θέλει και αυτή να ελευθερωθεί, όπως η ελεφαντίνα.

-Λέτε να τα καταφέρουμε; ρώτησε η Κυρία Βερενίκη

Ο Μάρκος πήγε έβγαλε την αρκουδίτσα μέσα από το κλουβί, που την είχε τοποθετήσει η Μαρία και την  έβαλε στην γωνιά της φύσης.

-Πήγε στο δάσος με τους φίλους της, φώναξαν όλα τα παιδιά.

Ξεκίνησε  η χαρούμενη παρέλαση με τα ζώα του τσίρκο.

Τα παιδιά άκουγαν την μουσική , κρατούσαν στα χέρια τους τα βαγόνια και προχωρούσαν! Η Μαρία μέσα από το δάσος με την αρκουδίτσα της χαιρετούσε τα παιδιά.

-Γεια σας, φίλοι μου,

Είμαι πια ελεύθερη.

Ζω μέσα στο δάσος.

Είμαι πια ελεύθερη!

Ζω μες στην χαρά!

-Ας δούμε τώρα παιδιά, πως ζουν τα ζώα στο σπίτι τους. Η κυρία Βερενίκη τους έδειξε ένα video, μπορείτε κι εσείς να το δείτε εδώ:

http://kids.nationalgeographic.com/animals/

http://www.animalplanet.com/wild-animals/

Πως αλλιώς μπορούμε να ζωντανέψουμε την ιστορία μας;

Ρώτησαν τα παιδιά.

-Να την παίξουμε στο θέατρο.

-Να ετοιμάσουμε κουστούμια.

-Μα εδώ, δεν έχουμε κουστούμια ή στολές από ζωάκια, παρατήρησε ο Κωνσταντίνος.

-Θα φτιάξουμε μόνοι μας, του παρότρυνε η δασκάλα.

Τα παιδιά πήραν χρωματιστά χαρτόνια κι έφτιαξαν καπέλα.

Το καπέλο της καμηλοπάρδαλης

το καπέλο της αρκουδίτσας

Το καπέλο του λιονταριού!

Ήταν τόσο διασκεδαστικό!

Φόρεσαν τα καπέλα τους και με την μουσική έκαναν παρέλαση και ζωντάνεψαν την ιστορία.

-Μπορούμε κι αλλιώς να ζωντανέψουμε  την ιστορία; ρώτησε ο Πέτρος 

-Μα και βέβαια, να φτιάξουμε κούκλες και να παίξουμε κουκλοθέατρο!

Η κυρία Βερενίκη έδωσε στα παιδιά χαρτονάκια.

Εκείνα σχεδίασαν πάνω τα ζώα. 

Στην συνέχεια κόλλησαν πίσω τους ένα ξυλάκι παγωτού. Έτοιμες οι κουκλίτσες!

-Σκηνή όμως δεν έχουμε πως θα παίξουν οι κούκλες; ρώτησε ο Λάμπης.

-Έχουμε , είπε η κυρία Βερενίκη και έφερε ένα παλιό κουτί από δημητριακά.

Έκοψαν στην μπροστινή πλευρά του μια οθόνη. Μέσα ζωγράφισαν σημαιάκια και κουρτίνες.

Έτσι το μεταμόρφωσαν σε σκηνή του τσίρκο. Εκεί τα παιδιά έπαιξαν ξανά την ιστορία.

Έτσι έμαθαν

• ·         Να δημιουργούν
• ·         Να λύνουν προβλήματα
• ·         Να μιλάνε σωστά
• ·         Να συνεργάζονται
• ·         Να ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα

Με τα ζώα βοηθό Θα μάθω να μετρώ

Τραγούδησε ο Τότο

Και η δασκάλα έδωσε στα παιδιά ένα παιχνίδια με τους αριθμούς  και με τα γράμματα.

Οι πειρατές της γνώσης

Ακούστηκε ένα σφύριγμα στην αυλή. Τα παιδιά σηκώθηκαν και κόλλησαν το προσωπάκι τους στο παράθυρο.

-Κυρία, έξω στην αυλή είναι ένα πειρατικό καράβι! φώναξαν όλα μαζί.

Η κυρία Βερενίκη χαμογέλασε. Γνώριζε για την επίσκεψη των πειρατών στο σχολείο, αλλά ήθελε να κάνει μια έκπληξη στα παιδιά.

-Ελάτε, έξω στην αυλή, να γνωρίσουμε αυτούς τους ξεχωριστούς πειρατές, τους είπε.

Πως άρχισαν όλα;

Η κυρία Βερενίκη, είχε έρθει νωρίς σήμερα στο νηπιαγωγείο. Έπρεπε να ετοιμάσει την έκπληξη. Το σχολείο θα υποδέχονταν τους πειρατές. Ξεχωριστούς  πειρατές,  μια και θα μάθαιναν τόσα στα παιδιά.

Οι πειρατές της γνώσης!

Τοποθέτησε το καράβι, στην πίσω μεριά της αυλής, πάνω του έβαλε τους πειρατές και περίμενε τα παιδιά, να έρθουν στο σχολείο.

Τώρα, λοιπόν, έφτασε η μεγάλη στιγμή της γνωριμίας των  παιδιών με τους πειρατές.

Τα παιδιά βγήκαν έξω στην αυλή και περικύκλωσαν το καράβι.

-Κυρία, έχουν και έναν παπαγάλο!

Η κυρία Βερενίκη ,έπιασε στα χέρια της τον παπαγάλο και άρχισε να μιλάει με την τσιριχτή του φωνή.

Παπαγάλος: Μα και βέβαια έχουν οι πειρατές παπαγάλο. Τους λέει τι πρέπει να κάνουν. Όταν κάνουν κάτι κακό, φωνάζει μέσα στο αυτί τους. Όταν κάνουν κάτι καλό, έρχεται και κάθεται στον ώμο τους.

Αυτός είναι ο παπαγάλος του καραβιού.

Οι πειρατές άκουσαν τον παπαγάλο να μιλά και άρχισαν το τραγούδι:

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο

με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές

σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα

υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα 

χίλια φωτάκια θ’ ανάβουν μικρά

στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος

να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε

και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ

να ξενυχτήσουμε και να μεθύσουμε

να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο

λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά

αφήνει πίσω στραβά και παράλογα

σηκώνει άγκυρα για μακριά

Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα

θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές

ο παπαγάλος θα λέει "τους ξεφύγαμε"

κι εμείς θα ψάχνουμε γι άλλες στεριές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε ...

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο

με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές

σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα

υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...

Τα παιδιά, άρχισαν να χορεύουν γύρω από το καράβι και οι πειρατές  στα χέρια της κυρίας Βερενίκης, έλεγαν και αυτοί το τραγούδι.

Νάτοι  τώρα που θα μας συστηθούν!

Πειρατής κοκκινογένης: Κόκκινα έχω τα γένια

                                         κόκκινη και την καρδιά

                                        δεν φοβάμαι εγώ κανένα

                                        είμαι ατρόμητος , παιδιά!

Πειρατής κοκκινογένης:  όλοι στο καράβι! Όλοι στο καράβι φεύγουμε  για μακριά!

Πειρατής Σφούρας: Γυρίζω γυρίζω παντού να μάθω εγώ

                                      γιατί  κάνει η γη μας ασταμάτητο χορό

                                   γιατί τα αστέρια φέγγουν ψηλά στον ουρανό

                                     γιατί το μήλο πέφτει;  πως έφτασα ως εδώ ;

                                    Θέλω να μάθω κι άλλα ακόμη πιο πολλά

                                   μα πως θα τα χορέσω στο κεφάλι όλα αυτά;

                                 Γιατί η φωτιά με καίει και το νερό παγώνει;

                               Γιατί νυχτώνει πάλι κι ύστερα ξημερώνει;

                                Θέλω να τα μαθαίνω κι όλα τα ρωτώ

                             Κι έχω μές στο μυαλό μου μεγάλο θησαυρό.

Εδώ είναι ο χάρτης της αποστολής μας. Θα ψάξουμε να βρούμε τον κρυμμένο θησαυρό της γνώσης .

Πειρατής καπετάνιος: Χοχο ο παππούς έλεγε πως είναι κριμένος πολύ βαθιά στην γη και κανείς δεν μπορεί να τον βρει.

Πειρατής  κοκκινογένης: Αν όμως κάποιος τον βρει θα γίνει πλούσιος στην στιγμή! Η γνώση είναι δύναμη έλεγε ο παππούς κι εμείς θέλουμε να είμαστε οι πιο δυνατοί πειρατές.

Καπετάνιος πειρατής: θέλετε να έρθετε κι εσείς μαζί μας παιδιά;

Παιδιά: ναι!!

Πειρατής Κοκκινογένης: το ταξίδι είναι μακρινό όμως εμείς δεν φοβόμαστε έτσι δεν είναι;

Παιδιά: όχι δεν φοβόμαστε!

Πειρατής Σβούρας: Το ταξίδι είναι μακρινό, δεν θα κουραστούμε.

Παιδιά: όχι δεν κουραζόμαστε!

 Καπετάνιος Πειρατής : Όταν βρούμε τον θησαυρό θα είμαστε οι πιο πλούσιοι της γης. Εδώ έχω τον χάρτη, που  μου έδωσε ο παππούς.

Βγάζει  τον χάρτη και τον απλώνει πάνω στην αυλή.

Νικόλας: Μα κυρία αυτός ο χάρτης δείχνει το σχολείο μας!

Κυρία Βερενίκη: Μήπως εκεί μέσα βρίσκεται ο θησαυρός της γνώσης παιδιά;

Πειρατής Σβούρας: Εδώ είναι η κοιλάδα της αλφαβήτα. Εδώ είναι το μαθηματικόν όρος έλεγε ο παππούς είναι γεμάτο αριθμούς και σχήματα.

Πειρατής κοκκινογένης: Εδώ είναι τα νησιά της τέχνης.  Εκείνο το μικρό νησάκι, είναι το μικρό νησί του ποιητή.

Πειρατής  Σβούρας : έτοιμοι για την εξερεύνηση;

Παιδιά: ναιι! Πάμε όλοι  μαζί.

Οι πειρατές οι φοβεροί,

Αρχίζουν ταξίδι πάνω στην γη.

Την γνώσης τον θησαυρό

Θα τον βρούμε τώρα εδώ.

Ο χάρτης θα είναι βοηθός

Και τα παιδιά ο οδηγός.

Κινάμε όλοι για μακριά

ταξίδι πέρα απ΄ τα βουνά!

Την γνώση ψάχνω για να βρω.

Να γίνω πλούσιος θέλω εγώ!

Την γνώση ψάχνω για να βρω,

τον κρυμμένο θησαυρό.

Ταξίδι κάνω  μακρινό

σε θάλασσα κι ωκεανό.

Την γνώση ψάχνω εγώ να βρω,

ταξίδι κάνω μακρινό.

Τα παιδιά μπήκαν μέσα στην τάξη και άρχισαν την εξερεύνηση του σχολείου. Θα μάθαιναν που ήταν οι γωνιές δραστηριοτήτων με αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο. Ακολουθώντας τον χάρτη του καπετάνιου πειρατή πήγαν πρώτα στα νησιά της τέχνης.

Εκεί υπήρχαν τα καβαλέτα για την ζωγραφική το κουκλοθέατρο και η γωνιά της δραματοποίησης.

 

Κάτι για την δασκάλα και τον δάσκαλο.

Το παιχνίδι στις γωνιές αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι στο καθημερινό πρόγραμμα του νηπιαγωγείου. Οι γωνιές καθώς έχουν στόχο να προσφέρουν ευκαιρίες για συμβολικές αναπαραστάσεις του κόσμου των παιδιών. Προσφέρονται για τέτοιους σχεδιασμούς. Σε αυτό τον «κόσμο» τα παιδιά προσπαθούν να δοκιμάσουν τις ιδέες τους και να αναδιοργανώσουν τα πράγματα έτσι ώστε να τους είναι κατανοητά. Ο σχεδιασμός  του χώρου σε γωνιές ενισχύει τις πρωτοβουλίες του παιδιού και σέβεται τις ιδιαιτερότητες  του.

                                                                                                                                                        Σιρβοπούλου 1997.

Θεωρείται  προτιμότερο η εκπαιδευτικός να οργανώνει τις γωνιές μαζί με τα παιδιά, γιατί έχει διαπιστωθεί ότι αυτή η διαδικασία προωθεί την ενεργό συμμετοχή τους σε κάθε δραστηριότητα που αναπτύσσεται. Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι μέσα από μια τέτοια διαδικασία τα παιδιά γίνονται πιο υπεύθυνοι χρήστες των υλικών αφού γνωρίζουν για πιο λόγο αποφάσισαν να τοποθετήσουν τα συγκεκριμένα υλικά στην κάθε γωνιά και για ποιες δραστηριότητες τους είναι απαραίτητα.

Ο σχεδιασμός του χώρου σε γωνιές αποβλέπει να οδηγήσει τα παιδιά μέσα από μια συμβολική  αναπαράσταση παιχνιδιού σε μια πραγματική όσο το δυνατό φυσική γνώση της ζωής. Επιδιώκει:

·         Να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες του παιδιού καθώς το καθένα εργάζεται  χωρίς ένταση και σύμφωνα με το ρυθμό του.

·         Να προσφέρει ένα ευρύ πεδίο εμπειριών και να βοηθά τα παιδιά να γνωρίσουν τον εαυτό τους, το σώμα τους, τα συναισθήματά τους τη θέση τους στην ομάδα.

·         Να δώσει γνώσεις που πηγάζουν έμμεσα από τις ζωντανές εναλλασσόμενες καταστάσεις της καθημερινής ζωής.

·         Να ευνοήσει την ένταξη των μειονεκτούντων παιδιών στο νηπιαγωγείο.

·         Να δημιουργήσει καταστάσεις προβληματισμού. Να  παρακινήσει τα παιδιά να οριοθετήσουν τις δυνατότητες  τους και να τις δοκιμάσουν.

·         Να αναπτύξει πρωτοβουλία αυτενέργεια υπευθυνότητα ανεκτικότητα αυτοπειθαρχία, συνεργατικότητα και αυτονομία.

·        

    Να ωθήσει τα παιδιά να εκφράσουν τους φόβους τους , να επεξεργάζονται τους προβληματισμούς τους και να αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις τους.

              

   (Η οργάνωση και ο σχεδιασμός του χώρου στο πλαίσιο του παιχνιδιού Ρένα Σιβροπούλου 1997)

Η γωνιά των εικαστικών, ζωγραφικής και χειροτεχνίας, είναι για το παιδί μια νέα επικοινωνία με τον κόσμο. Εκεί αυτοεκπαιδεύεται, ανακαλύπτει , ερευνά και πειραματίζεται. Χωρίς να κατέχει κάποια τεχνική δημιουργεί με τον ενθουσιασμό του και τα νέα του ερεθίσματα εικόνες με απλούς συνδυασμούς  χρωμάτων. Εικόνες  βασισμένες στις νέες του εμπειρίες και στο νέο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω του.  Γι αυτό θα πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή  στην οργάνωση και στη λειτουργία της γωνιά ς των εικαστικών ώστε να προσφέρει την απαιτούμενη ελευθερία και ψυχική ηρεμία για δημιουργία και έκφραση.

Τα υλικά και η διαρρύθμιση  της γωνιάς των εικαστικών είναι λίγο πολύ γνωστή. Θα θέλαμε να αναφερθούμε στο άχρηστο υλικό που προσφέρει την δυνατότητα στα παιδιά να φανταστούν και να χρησιμοποιήσουν οικεία υλικά σε διαφορετικές χρήσεις. Είναι λοιπόν σημαντική η προσεκτική επιλογή υλικών με κριτήριο τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά τους, αλλά και η προσεγμένη διάταξη και παρουσίασή τους  στα παιδιά κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μάθουν να κάνουν συνειδητές επιλογές.

Ωστόσο η οπτική γλώσσα έχει νόημα μόνο όταν τα τυπικά στοιχεία και οι τεχνικές δεξιότητες χρησιμοποιούνται με σκοπό να μεταφέρουν ιδέες, συναισθήματα και εμπειρίες.

Τα παιδιά στη γωνιά των εικαστικών θα πρέπει να έχουν τις ευκαιρίες για:

Να παρατηρήσουν, να συλλέξουν. Να χειριστούν και να μιλήσουν πάνω σε μια ευρεία κλίμακα αντικειμένων , που έχουν διαφορετικές λειτουργίες που προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και που κατασκευάστηκαν με ποικίλους τρόπους σε διάφορες χρονικές στιγμές.

Είναι  εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθείς τα παιδιά πως δημιουργούν όταν εσύ τους δείχνεις έναν τρόπο κατασκευής. Εκεί βρίσκεται και το μεγαλείο της δημιουργίας. Κάθε παιδί σε ένα απλό κομμάτι χαρτιού εκφράζει τον εαυτό του. Είναι πολύ μονότονο να βλέπουμε πανομοιότυπα έργα στους τοίχους των σχολείων εξαιρετικά επιμελημένα  λες και δεν τα κατασκεύασαν παιδιά αλλά ο πιο άψογος καλλιτέχνης. Θαυμάζουμε τις ατέλειες ενός παιδικού σχεδίου .

Εμείς οι παιδαγωγοί είμαστε εδώ για να δείξουμε στο παιδί την τεχνική . Το παιδί επεξεργάζεται αυτή την γνώση και δημιουργεί τον δικό του κόσμο.

Έτσι θα λέγαμε πως σκοπός της γωνιάς είναι να δώσει στα παιδιά την δυνατότητα να ανακαλύψουν όλους  τους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης και να αναπτύξουν τη δημιουργικότητα τους μέσα από την τέχνη, σύμφωνα πάντα με την δική τους προσωπικότητα (Σίλλερ- Ροσσάνο, 1993)

Ειδικότερα μέσα από την καθημερινή δραστηριότητα, στη γωνιά των εικαστικών το παιδί αποκτά κάποια μορφή ανεξαρτητοποίησης. Η αίσθηση ότι φτιάχνει κάτι μόνο του χωρίς την παρέμβαση του ενήλικα, του καλλιεργεί αμέσως το αίσθημα της ελευθερίας. Του παρέχει την δυνατότητα να ανακαλύψει τις κρυφές του ικανότητες, τις κλίσεις και δεξιότητες και το ωθεί στη δημιουργία και άλλων έργων φτάνοντας σταδιακά στην απελευθέρωση της φαντασίας του. (ΝΙκολούδη. 1992)

Τα τέσσερα εξελικτικά στάδια του παιδικού ιχνογραφήματος σύμφωνα με τους Luquet, Bernoson, Βιγγόπουλο:

1 Το στάδιο του μουντζουρώματος από 18μηνών- 4 χρονών.

2  Το στάδιο του αποτυχημένου ρεαλισμού  3-4 χρονών

3 Το στάδιο του διανοητικού ρεαλισμού 4 χρονών

4 Το στάδιο του οπτικού ρεαλισμού ή της γραφικής αφήγησης  αρχίζει στα 12 και κατ άλλους στα 8-9 χρόνια.

Το στάδιο όπου βρίσκονται τα περισσότερα παιδιά του νηπιαγωγείου είναι το στάδιο του διανοητικού  ρεαλισμού. Ονομάζεται έτσι επειδή το παιδί σχεδιάζει τα αντικείμενα και τα πρόσωπα όχι όπως τα βλέπει αλλά όπως το ίδιο τα γνωρίζει. Χαρακτηριστικό του σταδίου είναι η έλλειψη προοπτικής. ( Κουτσουβάνου 1990)

Για να πετύχει λοιπόν η χωρίς εμπόδια και παρεμβολές ελεύθερη εικαστική έκφραση των παιδιών πρέπει να αποφεύγονται:

Έτοιμες εικόνες, προσχέδια, η βιβλία που « καθοδηγούν» τα νήπια σε συγκεκριμένες σχεδιαστικές ή χρωματικές λύσεις.

Οι επεμβάσεις – διορθώσεις των σχεδίων.

Οι παθητικές δραστηριότητες με το γέμισμα χρώματος ένα περίγραμμα.

Οι συγκρίσεις των εργασιών των παιδιών.

Μάθετε τα παιδιά να παρατηρούν. Δείξτε τους τα δέντρα τα λουλούδια στη φύση. Αποδεσμεύστε τις δικές σας αισθήσεις, απαλλαγείτε από τα ταμπού και μετά επιμείνετε στις τεχνικές. (Σιβροπούλου 1997)

Η κούκλα της τάξης μας 

Πέτρος: Σήμερα είναι πρώτη μέρα στο σχολείο μετά την καραντίνα. Περιμένω πως και πώς να βρω τους φίλους μου. Μου λείψανε όλοι. Μα πιο πολύ ο Τάκης. Τον Τάκη τον έχετε γνωρίσει, είναι η κούκλα της τάξης μας.

Μια δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε το πρωί. Η κυρία Βερενίκη δεν με άφησε καθόλου να τον αγκαλιάσω!

Κυρία Βερενίκη: Ο Τάκης παιδιά θα μας μιλήσει σε λίγο για τα παιχνίδια που θα παίζουμε αυτές τις λίγες ημέρες που θα είμαστε ξανά στο σχολείο.

Πέτρος: Μα γιατί κυρία να μην τον πάρω αγκαλιά! Έχω τόσα μυστικά να του πω. Μου έλειψε!

Κυρία Βερενίκη: Καλά μου παιδιά, όλοι γνωρίζουμε πως περάσαμε μια δύσκολη περίοδο με την καραντίνα. Για να είμαστε γεροί και δυνατοί, θα πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιους νέους κανόνες. Ο Τάκης είναι έτοιμος να μας τους πει.

Τα παιδιά κάθισαν όμορφα στα καρεκλάκια, που τα είχε βάλει σε σωστή διάταξη η κυρία Βερενίκη και ήταν έτοιμα να ακούσουν τον Τάκη.

Τάκης: Παιδιά σας στέλνω πολλά φιλιά και σας κάνω μια μεγάλη αγκαλιά!

Τα παιδιά έδωσαν κι αυτά πεταχτά φιλιά στον Τάκη.

Έχω φέρει μαζί μου τις καρτέλες προσοχής για να είμαστε γεροί.

Θέλετε να τις δούμε μαζί;

Πλύσιμο τα χέρια πολύ πολύ καλά.

Κρατάμε αποστάσεις για να είμαστε καλά.

Ο καθένας έχει τα δικά του μολύβια, μαρκαδόρους  και όλα αυτά.

Ελάτε όλοι μαζί να τραγουδήσουμε: