Χρυσαφένια κέρατα.

 Ο βράχος ήταν μικρός μόλις χωρούσαν δύο άνρθωποι να σταθούνε πάνω του. Ο Ερμής έφυγε. Γύρισα πίσω και κατάλαβα γιατί. Τον είδα, ερχόταν προς το μέρος μου, με την λεοντή να του σκεπάζει το πρόσωπο. Μου έπιασε το χέρι. Ένιωσα την δυναμή του στην παλάμη μου.

-Σ,σ,σ! είπε κι έκλεισε με το δάχτυλό του το στώμα.

-Από εδώ θα περάσει, περίμενε. Ένα χρόνο το κυνηγάω.

Περιμέναμε πίσω απ τον βράχο. Θα ήταν πια απόβραδο, ο ήλιος έβαφε την δύση μενεξελιά κι εγώ είχα κουραστεί. Με ξύπνησε η φωνή του.

-Νατο! Πάμε πίσω του.

Το είδα ένα ελάφι με χρυσά κέρατα. Άρχισε να τρέχει προς το δάσος κι εμείς από πίσω του. Τα γρήγορα πόδια του Ηρακλή το πρόφτασαν. Το έπιασε και το έβαλε στους ώμους του.

-Ώρα να το δει και ο ξαδερφός μου τώρα. Πάμε μικρέ.

Δεν προλάβαμε να φύγουμε , ακούστηκε θόρυβος από βαριά βήματα πίσω από τα δέντρα. Μια αρκούδα έκανε την εμφάνησή της.

Κράτησα σφιχτά το χέρι του Ηρακλή.

-Μην φοβάσαι, είναι η Καλλιστώ.

Πίσω της φάνηκε η Θεά.

-Ηρακλή ,ξέρεις καλά τίνος είναι το ζώο τούτο.

Ο Ηρακλής έσκιψε το κεφάλι και δεν μίλησε.

-Εμπρός λοιπόν κάνε αυτό που πρέπει.

-Μα … προσπάθησε να απολογηθεί και να κρατήσει την πολύτιμη λεία.

-Κάτι δικό του φτάνει. Άφησε το τώρα ελεύθερο.

Η θεά έβαλε στο χέρι του Ηρακλή ένα χρυσό κέρας. Τα χαμογελάστά του μάτια με χαιρετούσαν.

Έμεινα να κοιτάζω το ελάφι με τα χρυσά κέρατα.

-Προστατεύω τα ζώα και τα πουλιά. Χωρίς αυτά ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να ζήσει, μίλησε σιγαλά η Θεά.

- Η αρκούδα;ρώτησα θέλοντας να μάθω την ιστορία της Αρκούδας που είχε το όνομα Καλλιστώ.

-Ω! αυτή είναι μια άλλη ιστορία μικρό μου αγόρι. Έλα κοντά μου.

Αφησε το τόξο και τα βέλη της στον κορμό του δέντρου και καθήσαμε μαζί στο χορτάρι.

Την παρατηρούσα, τα καστανά μαλλιά της πιασμένα με την χρυσή κορδέλλα στο κεφάλι. Τα πόδια της γυμνασμένα, τα μάτια της να στραφτοβολούν και να παρατηρούν κάθε μικρό χορτάρι μέσα στο απέραντο δάσος, κάθε ζώο στην φωλιά του. Ηταν η θέα Αρτεμις αυτή που τα προστάτευε όλα αυτά.Την άκουσα που άρχιζε την ιστορία.

-Είχα μια φίλη μια φορά την Καλλιστώ. Παίζαμε, χορεύαμε μαζί και περνούσαμε όμορφες στιγμές. Μα σαν την είδα να με προδίδει, θύμωσα. Και να τώρα είναι η αρκούδα που βλέπεις. Δεν είναι δικό μου έργο αυτό. Εκείνος ψηλά στον Όλυμπο την στέρησε από το παιδί της, τον Αρκά.Ελπίζω κάποια στιγμή να επανορθώσει.

Χάιδεψε τον λαιμό της αρκούδας και το ζώο μουρμούρισε κάτι ευχαριστημένο. Προχωρήσαμε μέχρι την άκρη του δάσους.

-Θυμήσου μικρέ μου κάθε ζώο είναι μια ψυχή…να μην χαθεί.

 Η ιστορία αποτελεί μέρος του έργου μας "Στα μονοπάτια του Ολύμπου"