ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΟΥ: "Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας"

Διαβάζοντας το βιβλίο του μεγάλου δασκάλου του θεάτρου μας Καρόλου Κουν χτες το απόγευμα βρήκα ανάμεσα στα λεγόμενα σταγόνες σοφίας που θα μπορούσαν να μας δώσουν θάρρος, στις δύσκολες ημέρες που περνάμε.

Οι άνθρωποι του θεάτρου έχουμε αναλάβει μια αποστολή αναφέρει ο δάσκαλος:

«Λέμε αποστολή κι ούτε σκιαζόμαστε τη λέξη, μήτε μας ενοχλεί η ιδέα, γιατί μονάχα με απόλυτη πίστη, με απόλυτη θυσία του εαυτού μας σε μια ανώτερη ιδέα, μπορούμε να αποχτήσουμε τη δύναμη, την οντότητα, και να φέρουμε στην επιφάνεια τον ψυχικό πλούτο που βρίκσεται θαμμένος μέσα μας για την πραγματοποίησή της.»

Και σήμερα έρχετε στον νου ένας απλός άνθρωπος που έδωσε την ψυχή του για τους ανθρώπους και την σωτηρία τους. Και αυτός είναι ο άγιος Συμεών.

Τι διαφορά έχει από τους άλλους αγίους; Τρελάθηκε για χάρη των ανθρώπων, έχασε τα λογικά του,προσποιούταν τον σαλό για να φέρει κοντά Στον Χριστό και να σώσει τους ανθρώπους. Ανάμεσα στον κόσμο έκανε πολλές «ανοησίες» όπως θα λέγαμε εμείς οι καθώς πρέπει, αλλά ο στόχος του ήταν ένας: να σώσει ψυχές.

Βοήθησε έτσι τα παιδάκια μέσα στο σχολείο στον μεγάλο σεισμό. Μπήκε μέσα πριν ξεσπάσει ο σεισμός και χτυπούσε με το ραβδί του τις κολώνες του κτηρίου. Στην διάρκεια του σεισμού αυτές οι κολώνες έμειναν ανέπαφες με αποτέλεσμα τα παιδιά να σωθούν.

Κάποιες δυτικές εικονογραφήσεις τον παρουσιάζουν με μια κούκλα στο χέρι. Μπορεί να ήταν και αυτό μια προσπάθεια να μιλήσει στους ανθρώπους και να τους δείξει τον δρόμο της πορείας τους.

Κρατώντας όλα τούτα στην ψυχή μπορώ να κοιτάξω και την δική μας πορεία στο θέατρο της κούκλας. Είναι αλήθεια πως μας έχει βοηθήσει να γιατρέψουμε την ψυχή μας. Να δούμε με άλλα μάτια την ζωή και να χαθούμε μέσα στον κόσμο των παραμυθιών, των παιδιών. Με την κούκλα στο χέρι οδηγούμε και τα παιδιά σε μονοπάτια γνώσης ,γαλήνης, μπορώ να πω σοφίας.

Και ξανάρχομαι στα λόγια του Καρόλου Κουν:

«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα για να γίνουν θαύματα»

Και θαύμα επιτελείτε κάθε φορά που μπαίνεις πίσω από την σκηνή και ζωντανεύεις τις κούκλες. Θαύμα επιτελείτε κάθε φορά που έχεις την κούκλα μπροστά σου, την κινείς με τα δικά σου χέρια και τα παιδιά την κοιτάζουν με μάτια όλο λαχτάρα να ταξιδέψουν αυτό το μαγικό ταξίδι, που μόνο το θέατρο της κούκλας μπορεί να κάνει.

Μπορεί ο προστάτης μας άγιος να θεωρήθηκε σαλός (τρέλλος σύμφωνα με τον καθοσπρεπισμό μας) αλλά μας άνοιξε δρόμους γοητευτικούς.

Κρατώ την μικρή κούκλα στο χέρι ένα μικρό κομμάτι ύφασμα άψυχο, όμως με μιάς κινείτε, μιλάει, συναισθάνεται. Αυτό είναι θαύμα!

Μπορεί να επικοινωνήσει να φέρει ένα μήνυμα γνώσης, πορείας της ζωής, χαράς, ευτυχίας.

«πρέπει να ξεφύγουμε από κάθε μαρασμό, δυσπιστία, άρνηση και εγωκεντρισμό, για να βοηθήσουμε να ξεπεταξει ο μικρός θεός που ο καθένας κρύβει μέσα του.

Πρίν από κάθε άλλο χρειάζεται πίστη σε κάτι έξω

από μας, μεγαλύτερο από μας. Είμαστε πολύ μικροί από κάθε πλευρά και από κάθε άποψη μπροστά στο έργο που τάξαμε τους εαυτούς μας. Έξω απ αυτό είμαστε τίποτα. Χάρη σ αυτό αποκτάμε οντότητα και ζωή.»