ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΟΥ: ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης πάνε σχολείο!

Μόλις είχε χαράξει. Ο Γρηγόρης ανακάθισε στο φανάρι του. Κοίταξε τον δρόμο. Κανένας. Σκούντηξε δίπλα τον Σταμάτη, που κοιμόταν του καλού καιρού.

-Πρέπει να σηκωθούμε, του είπε σιγανά.

-Μμμ, μουρμούρισε ο Σταμάτης.

-Σταμάτη πρέπει να σηκωθούμε, επανέλαβε τώρα ο Γρηγόρης πιο δυνατά.

-Μμμμμ, του απάντησε κοιμισμένος ο Σταμάτης.

-Σήκω γρήγορα Σταμάτη! Έχουμε δουλειά!

-Μα Γρηγόρη ακόμη δεν ξημέρωσε! Δεν άρχισε η κίνηση, που να πάμε; Παραπονέθηκε με ένα μεγάλο χασμουρητό ο Σταμάτης.

-Σήμερα Σταμάτη, είναι μια διαφορετική ημέρα.

Ο Σταμάτης ανακάθισε στο φανάρι του, έτριψε τα μάτια του, κοίταξε στην ανατολή τον ολοπόρφυρο ήλιο και ρώτησε γεμάτος απορία:

-Τι ξεχωριστό έχει η σημερινή μέρα;

-Είναι η μέρα χωρίς αυτοκίνητο! Απάντησε δυνατά ο Γρηγόρης!

-Μμμμ, Ωραία! είπε ο Σταμάτης και ξανακουλουριάστηκε στο φανάρι του, να συνεχίσει τον ύπνο.

-Όχι, όχι δεν είναι ώρα να κοιμηθούμε ,Σταμάτη, πρέπει να τρέξουμε να πάμε στο σχολείο!

-Τι να κάνουμε στο σχολείο; τον ρώτησε γεμάτος απορία και κοκκίνισε ακόμη πιο πολύ.

-Να πούμε στα παιδιά, όλα αυτά που ξέρουμε, για την κυκλοφορία στους δρόμους! Είναι η μοναδική μας ευκαιρία. Τα παιδιά στο σχολείο πρέπει να μάθουν.

-Καλά, είπε ο Σταμάτης κι άρχισε να ετοιμάζεται χωρίς να το θέλει και τόσο πολύ.

Ο Σταμάτης σηκώθηκε και προχώρησε σιγά σιγά. Ο Γρηγόρης τον τραβούσε να κάνει γρήγορα.

Έφτασαν στο σχολείο. Το προαύλιο ήταν γεμάτο χαρούμενα παιδάκια που τραγουδούσαν και φώναζαν. Μόλις είδαν τον Σταμάτη και τον Γρηγόρη έτρεξαν στην κυρία τους.

-Κυρία, κυρία κοίτα δύο παράξενα ανθρωπάκια που έρχονται!

Η Κυρία Βερενίκη χαμογέλασε καλοσυνάτα.

-Καλώς τους, καλώς τους, είπε και άνοιξε με χαρά την πόρτα του σχολείου.

-Παιδιά είναι οι φίλοι μας, ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης

-Μα κυρία αυτοί δεν είναι στο φανάρι; Είπε ο Νικόλας με απορία.

-Ναι, Νικόλα είναι στο φανάρι κάθε μέρα και μας δείχνουν πώς να περνούμε τον δρόμο με ασφάλεια, όμως μια μέρα του χρόνου κατεβαίνουν και έρχονται εδώ μαζί μας, να παίξουν και να μας τα πουν από κοντά.

Τα παιδιά χάρηκαν τόσο πολύ που τους είχαν μαζί τους και άρχισαν τις ερωτήσεις.

-Πότε πρέπει να διασχίζουμε τον δρόμο;

-Πρέπει να φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο;

-Πρέπει να περνάμε με κόκκινο;

Όταν είναι τροχονόμος ποιος περνάει πρώτος;

Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης δεν προλάβαιναν να απαντήσουν στις ερωτήσεις.

Η κυρία Βερενίκη έβγαλε τα παιδιά έξω στην αυλή, εκείνη την ώρα ερχόταν από την γωνιά του δρόμου ο κύριος Τίμος, ο τροχονόμος.

-Α εδώ είστε φιλαράκια; Κατεβήκατε από το φανάρι και γίνατε κι εσείς παιδιά!

-Τι να κάνουμε κύριε Τίμο μια μέρα τον χρόνο κι εμείς παίζουμε, όλο τον καιρό στο φανάρι μουδιάσαμε! Απάντησε ο Σταμάτης που του άρεσε η ιδέα να βρίσκεται ανάμεσα στα παιδιά, κι ας μην προλάβαινε να τους λύσει όλες τις απορίες.

-Κύριε Τίμο είναι η μέρα χωρίς αυτοκίνητο σήμερα, το ξεχάσατε; Τον ρώτησαν τα παιδιά.

-Όχι , όχι δεν το ξέχασα, γι αυτό ήρθα σήμερα στο σχολείο, για να πω στα παιδιά μερικά πράγματα, για την σωστή κυκλοφορία στους δρόμους. Ξέρετε παιδιά μου είπε ο Κύριος Τίμος σοβαρός σοβαρός, άμα αποκτήσετε καλές συνήθεις τώρα που είστε μικροί θα τις έχετε για πάντα.

-Σε προλάβαμε κύριε Τίμο τους τα είπαμε όλα. Χαμογέλασαν πονηρά ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης.

Ελάτε τώρα παιδιά να παίξουμε και το παιχνίδι του τροχονόμου, αφού έχουμε στην παρέα μας και τον κύριο Τίμο.

Τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αυλή αλλά με το σφύριγμα του Κυρίου Τίμου έμειναν στις θέσεις τους σαν αγάλματα.

Άρχισαν να τρέχουν αλλά το σφύριγμα και πάλι τα σταμάτησε.

Ο κύριος Τίμος χάρηκε που τα παιδιά ήταν τόσο προσεκτικά. Τα χαιρέτησε, περίμενε να έρθουν και ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης αλλά αυτοί που να ξεκολλήσουν απ το σχολείο.

Η κυρία Βερενίκη έβγαλε και τα μπισκοτάκια.